want jij bent zij en zij is jij

Misschien had je het niet moeten zeggen, heel misschien had je haar moeten geloven en had je moeten proberen om van haar te houden. Misschien had je bij haar moeten blijven en moeten luisteren naar haar verdriet. Je kon het proberen, je kon op zn minst doen alsof je het probeerde. Je hebt medelijden met haar, want hoe ze er nu aan toe is, dat breekt je. Haar gezicht is lijkbleek en haar ogen zijn rood van het huilen, haar lippen zijn droog van het praten en je krijgt opeens de neiging om haar te omhelzen. Maar je weet dat dat haat nog meer zal breken, daarom doe je het niet. Ze doet een stap naar voren en pakt je beet, je hart vergaat door de pijn in haar ogen. Nog nooit in al je jaren heb je zoveel liefde gezien in de ogen van een meisje. Ze is klein, breekbaar als een glas. Je handen gaan naar haar gezicht en ze pakt je hand vast. Ze drukt zichzelf tegen je aan en ze snikt. Niet overdreven, maar rustig. Ze maakt af en toe een schokkende beweging en je ziet hoe ze in elkaar zakt. Je pakt haar vast en zegt dat ze zichzelf niet zo moet laten gaan. Je vindt haar niet meer zielig.. Je haat jezelf eerder. De takken van de bomen waaien niet meer, zelfs de hond is gestopt met blaffen, de vogels fluiten niet meer en heel even lijkt de wereld stil te staan. Je kan het niet meer. Afscheid nemen is nooit iets voor je geweest, altijd was je bij een meisje weggegaan zonder een woord te zeggen. Maar zij was anders, ze was lief. Te lief. Ze kon wel heel gemeen zijn als ze boos was, dan sloeg ze je zonder pardon in je gezicht. Maar ze maakte het altijd weer goed.. Je hebt het heel vaak gezegd tegen haar, als jij bij haar weg zou gaan, dan zal ze opnieuw verliefd worden en ze zal gelukkig worden met iemand anders. Ze had nee gezegd en je gesmeekt om te blijven. Ze beloofde je om alles te doen wat je wilde, zolang je maar bij haar bleef, maar je wilde het niet. Je rukt jezelf los van haar en je draait je om. Let goed op jezelf, fluister je nog. Vol medelijden loop je weg. Je hoort hoe ze achter je aan rent en vervolgens stopt. Je ziet hoe ze zichzelf op de grond laat vallen en je hoort hoe pijnvol ze huilt. Niet meer rustig, maar overdreven, met haar handen tegen haar gezicht gedrukt. Nee, gilt ze weer. Afschuwelijk vind je dit. Je draait je om en werpt een blik naar haar. Ze ziet er gebroken uit, niet meer zo sterk als dat ze altijd was. Ze is uiteen gevallen, en over haar lieve witte gezichtje stromen tranen. Ze staart je aan, in de hoop dat je naar haar toe gaat. Je loopt naar haar toe en tilt haar omhoog, ik hou niet meer van je, zeg je. Ze rukt zichzelf los, en nu begin je haar weer te kennen. Ze duwt je weg en schreeuwt dat je altijd al zo bent geweest, zo harteloos, gevoelloos. Ze schreeuwt dat ze je altijd kansen heeft gegeven, maar dat je ze nooit gebruikt hebt, dat je nooit bent veranderd. Ze schreeuwt dat je nooit van haar gehouden hebt, en je knikt.. Wanneer ik weg ben, hoef je geen kansen meer te geven, fluister je. Je draait je om, maar ze grijpt je arm vast. Wanneer je weg bent, zal ik dood gaan, fluistert ze. Wanneer ik blijf, zal ik je vermoorden, fluister je terug. Ze schud haar hoofd, nee, schreeuwt ze. Ik hou van je! Zeg dat je ook van mij houdt! Je pakt haar hand vast en duwt haar weg, ze verstapt zich naar achteren en ze valt. Ga, zegt ze. Ga, en vermoord mij. Vermoord onze dromen, onze hoop. Ga, en verniel alles waarvoor ik heb geleeft, waarvoor ik heb gevochten. GA, EN VERMOORD ONZE LIEFDE. Jou liefde, zul je bedoelen, fluister je. En je gaat. Ze drukt haar handen tegen haar gezicht, ze snikt.. Je hebt je groot gehouden, maar ondanks dat, heb je pijn, pijn omdat zij pijn heeft. Je telefoon blijft eindeloos rinkelen, en wanneer je opneemt hoor je hoe haar lieve stem je smeekt om bij haar terug te komen. Maar je kan het niet. Sorry, zeg je, en je hangt op. Ze houdt niet op met bellen, en ze stuurt je smsjes waarin staat dat ze je niet kan vergeten. Maar je weet beter. Ze zal het allemaal overleven, het zal haar pijn doen, en heel lang zullen haar ogen je zoeken, maar ze zal het overleven. Ze zal over je dromen, en 's nachts zal ze huilend wakker worden. Ze zal je opzoeken, ze zal 10 keer langs je huis rijden, ze zal bij je aanbellen en weer weg lopen, nummerherkenning uitzetten en je opbellen, om vervolgens naar je stem luisteren. Ze zal je af en toe bellen met haar eigen nummer en vragen hoe het met je gaat, je zal zeggen dat het goed gaat, ze zal zuchten en weer over vroeger beginnen, je zult het kort houden en ophangen. Ze zal iedere nacht op je wachten, ze zal wachten op de dag dat je opeens voor haar staat en haar verteld hoe erg je haar gemist hebt. Jaren zullen er voorbij gaan, maar ze zal je vergeten. In ieder geval.. Ze zal denken dat ze je is vergeten, en ze zal opnieuw kunnen houden van het leven. Ze zal de wereld weer kunnen zien en voelen, en iedere kleur en geur begrijpen. Ze zal geen vragen meer stellen over hoe en wat, want wanneer ze dat zal doen, zal ze terug vallen in tijden die voorbij zijn. Na een lange tijd zal je taboe worden voor haar. Dan zal ze je tegen komen, gewoon op straat of wanneer ze aan het winkelen is. Ze zal je aan kijken, en haar ogen weer naar de grond richten. Je zal naar haar glimlachen en wanneer je ziet dat ze niet terug glimlacht, zul je het haar niet kwalijk nemen, je zal het begrijpen. Want jij bent degene die haar leven in die tijd kapot heeft gemaakt. Op een dag zal je horen dat ze getrouwd is, en je zal doen alsof je erg blij bent voor haar. Diep van binnen ben je dat ook, maar de jaloezie duikt op en je zult steken voelen op een plek van wat je dacht het al lang niet meer te hebben. Op een dag zul je haar weer tegenkomen, dit keer zal ze wel naar je glimlachen, en wanneer je niet terug glimlacht zal ze het begrijpen. Ze zal begrijpen dat, nu ze opnieuw liefde gevonden heeft, jou liefde niet genoeg was voor haar. Ze zal zich realiseren dat je bent gegaan omdat je te slecht voor haar was. Ze zal het begrijpen, en het je niet kwalijk nemen. Jij zal haar nooit vergeten, en iedere nacht zul je naast haar foto in slaap vallen. Je zult in je slaap haar naam schreeuwen, en hopen.. Hopen dat ze je ooit zal vergeven, en nooit zal vergeten. Want misschien was je liefde te klein, maar ze was wel de ware voor je. En wanneer je denkt haar te zijn vergeten, zul je haar opnieuw tegenkomen, hand in hand met haar nieuwe liefde. Want jij bent zij en zij is jij, en jij zal haar nooit vergeten, geloof mij!